સાવ પોલા શબ્દથી વ્યવહાર છે.

સાવ પોલા શબ્દથી વ્યવહાર છે.
મૌનનો મહિમા કરીને શું કરું
શબ્દ તો કોલાહલોનું દ્વાર છે.

હું ઉદાસી પાનખરની પી ગયો.
દર્પણો જોયા કરે છે દ્વેષથી :
આંખમાં ખીલી ગયાનો ભાર છે.

કાચ-શા સંબંધમાં તિરાડ છે :
‘કેમ છો’? પૂછ્યા કરે છે શૂન્યતા
મેં કહ્યું : આકાશ સાથે પ્યાર છે.

કેટલો લીલો હજી તો શ્વાસ છે
યાતના રે! તું મને લલચાવ ના
કોક મળવાનું મને ગમખ્વાર છે.

- મણિલાલ પટેલ

કવિ પરિચય

હું કોઈ વરસાદી વાદળ નથી

હું કોઈ વરસાદી વાદળ નથી કે તારી પાપણની ધારે રોકાઉં
હું કોઈ બગીચાનું ફૂલ નથી કે તારા આંગણના કયારે રોપાઉં

આવી ચઢયો એમજ ને આંખોમાં મારી આંજ્યા તે કેટલાયે સપના
સ્વપ્નો તુટ્યા ને સમજાયું સત્ય, અહીં પરાયા કોણ, કોણ અપના
ઉપર ઉપરથી હવે રોકો છો શાને? બોલો હવે ક્યા આધારે રોકાઉં?
હું કોઈ વરસાદી વાદળ નથી કે તારી પાપણની ધારે રોકાઉં

અહીંથી નીકળીને બોલ, ક્યાં પહોંચવાનું છે ?

અહીંથી નીકળીને બોલ, ક્યાં પહોંચવાનું છે ?
આ તળિયું છે, વધુ ઊંડે અહીંથી ક્યાં જવાનું છે ?

આ લખવા-વાંચવામાં ખોઈ બેસવાનું જાતને,
બહાનું તારી ગેરહાજરીને ખાળવાનું છે.

નદીની જેમ આપણું આ હોવું ખુલ્લું છોડી દો…
વહો, આ કાળ સામે આપણું શું ચાલવાનું છે?

એ નાનું છોકરું છે, એને હાંસિયાની શી ખબર?
લીટી ઉપર કે નીચે એય એણે શીખવાનું છે.

ભલે હું લાંબો-ટૂંકો થાઉં કે કદી અલોપ પણ,
છું તારી છાયા ને તારી જ સાથે જીવવાનું છે.

સવારે રોજ વાસ્તવિક્તા ચીરશે ફૂટપાથને,
ને રાતે એક સપનું પી ફરી ઊંઘી જવાનું છે.